Oxalá que as follas non che toquen o corpo cando caian
para que non as poidas converter en cristal.
Oxalá que a choiva deixe de ser milagre que baixa polo teu corpo.
Oxalá que a lúa poida saír sen ti.
Oxalá que a terra non che bique os pasos.
Oxalá se che acabe a mirada constante,
a palabra precisa, o sorriso perfecto.
Oxalá pase algo que te borre de súpeto:
unha luz cegadora, un disparo de neve,
oxalá polo menos que me leve a morte,
para non verte tanto, para non verte sempre
en todos os segundos, en todas as visións:
oxalá que non poida tocarche nin en cancións.
Oxalá que a aurora non dea berros que caian nas miñas costas.
Oxalá que o teu nome se lle esqueza a esa voz.
Oxalá as paredes non reteñan o teu ruído de camiño cansado.
Oxalá que o desexo se vaia tras de ti,
ao teu vello goberno de defuntos e flores.
para que non as poidas converter en cristal.
Oxalá que a choiva deixe de ser milagre que baixa polo teu corpo.
Oxalá que a lúa poida saír sen ti.
Oxalá que a terra non che bique os pasos.
Oxalá se che acabe a mirada constante,
a palabra precisa, o sorriso perfecto.
Oxalá pase algo que te borre de súpeto:
unha luz cegadora, un disparo de neve,
oxalá polo menos que me leve a morte,
para non verte tanto, para non verte sempre
en todos os segundos, en todas as visións:
oxalá que non poida tocarche nin en cancións.
Oxalá que a aurora non dea berros que caian nas miñas costas.
Oxalá que o teu nome se lle esqueza a esa voz.
Oxalá as paredes non reteñan o teu ruído de camiño cansado.
Oxalá que o desexo se vaia tras de ti,
ao teu vello goberno de defuntos e flores.
Silvio Rodriguez.
Ningún comentario:
Publicar un comentario