Eu que tremaba de frío
mollado por todas as choivas
de todos os nenos pobres
e de todos os esmoleiros
e ti, volcán de mel.
Eu que estaba só ao fin
no medio de tanta xente
buscándote
e ti, como un bosque
cheo de paxaros.
Lévame oculto no teu pelo,
lévame no teu cabelo,
lévame xunto aos teus seos,
lévame.
Repóusame nos teus outeiros amorosos,
chámame á túa fonte
onde o pracer é húmido
e corre, gacela branca.
Ti que coñeces o meu corpo
por todos os camiños doces
que trazaches cos teus dedos
e coa túa boca.
mollado por todas as choivas
de todos os nenos pobres
e de todos os esmoleiros
e ti, volcán de mel.
Eu que estaba só ao fin
no medio de tanta xente
buscándote
e ti, como un bosque
cheo de paxaros.
Lévame oculto no teu pelo,
lévame no teu cabelo,
lévame xunto aos teus seos,
lévame.
Repóusame nos teus outeiros amorosos,
chámame á túa fonte
onde o pracer é húmido
e corre, gacela branca.
Ti que coñeces o meu corpo
por todos os camiños doces
que trazaches cos teus dedos
e coa túa boca.
Deixa pousar en ti os meus ollos
cansos de loitar coa néboa,
feridos os meus pés
de tanto caer.
feridos os meus pés
de tanto caer.
Comerei sorrisos da túa árbore.
Amancio Prada.
https://youtu.be/KCiASLYvAts?si=hvL3PLx_lomWHrjh
P.D_ Traducida por min.
