Podo escribir os versos máis tristes esta noite.
Escribir, por exemplo: «A noite está estrelada,
e treman, azuis, os astros, de lonxe».
O vento da noite vira no ceo e canta.
Podo escribir os versos máis tristes esta noite.
Eu quíxena, e ás veces ela tamén me quixo.
Nas noites como esta tívena entre os meus brazos.
Biqueina tantas veces baixo o ceo infinito.
Ela quíxome, ás veces eu tamén a quería.
Como non amar os seus grandes ollos fixos.
Podo escribir os versos máis tristes esta noite.
Pensar que non a teño. Sentir que a perdín.
Oír a noite inmensa, máis inmensa sen ela.
E o verso cae á alma como ao pasto a rosada.
Que importa que o meu amor non puidese gardala.
A noite está estrelada e ela non está comigo.
Iso é todo. De lonxe alguén canta. De lonxe
a miña alma non se contenta con perdela.
Como para achegala a miña mirada a busca.
O meu corazón a busca, e ela non está comigo.
A mesma noite que fai branquear os mesmos árbores.
Nós, os de entón, xa non somos os mesmos.
Xa non a quero, é certo, pero canto a quixen.
A miña voz buscaba o vento para tocar o seu oído.
Doutro. Será doutro. Como antes dos meus bicos.
A súa voz, o seu corpo claro. Os seus ollos infinitos.
Xa non a quero, é certo, pero talvez quéroa.
É tan curto o amor, e é tan longo o esquecemento.
Porque en noites como esta tívena entre os meus brazos,
a miña alma non se contenta con perdela.
Aínda que este sexa a última dor que ela me causa,
e estes sexan os últimos versos que eu lle escribo.
Escribir, por exemplo: «A noite está estrelada,
e treman, azuis, os astros, de lonxe».
O vento da noite vira no ceo e canta.
Podo escribir os versos máis tristes esta noite.
Eu quíxena, e ás veces ela tamén me quixo.
Nas noites como esta tívena entre os meus brazos.
Biqueina tantas veces baixo o ceo infinito.
Ela quíxome, ás veces eu tamén a quería.
Como non amar os seus grandes ollos fixos.
Podo escribir os versos máis tristes esta noite.
Pensar que non a teño. Sentir que a perdín.
Oír a noite inmensa, máis inmensa sen ela.
E o verso cae á alma como ao pasto a rosada.
Que importa que o meu amor non puidese gardala.
A noite está estrelada e ela non está comigo.
Iso é todo. De lonxe alguén canta. De lonxe
a miña alma non se contenta con perdela.
Como para achegala a miña mirada a busca.
O meu corazón a busca, e ela non está comigo.
A mesma noite que fai branquear os mesmos árbores.
Nós, os de entón, xa non somos os mesmos.
Xa non a quero, é certo, pero canto a quixen.
A miña voz buscaba o vento para tocar o seu oído.
Doutro. Será doutro. Como antes dos meus bicos.
A súa voz, o seu corpo claro. Os seus ollos infinitos.
Xa non a quero, é certo, pero talvez quéroa.
É tan curto o amor, e é tan longo o esquecemento.
Porque en noites como esta tívena entre os meus brazos,
a miña alma non se contenta con perdela.
Aínda que este sexa a última dor que ela me causa,
e estes sexan os últimos versos que eu lle escribo.
Pablo Neruda.
https://youtu.be/LYv7rDGHW5Q?si=OjXF2VEd3aORQXEw
