E que eu a levei ao río
crendo que era rapaza,
pero tiña marido.
Foi a noite de Santiago
e case por compromiso.
Apagáronse os farois
e acendéronse os grilos.
Nas últimas esquinas
toquei os seus peitos durmidos,
e abríronseme de súpeto
como ramos de xacintos.
O amidón da seu enagua
soábame no oído,
como unha peza de seda
rachada por dez coitelos.
Sen luz de prata nas súas copas
as árbores creceron,
e un horizonte de cans
ladra moi lonxe do río.
Pasado o silveiral,
os xuncos e os espinos,
baixo a súa mata de pelo
fixen un foxo sobre o limo.
Eu quiteime a gravata.
Ela quitouse o vestido.
Eu o cinto con revólver.
Ela os seus catro corpiños.
Nin nardos nin buguinas
teñen a cute tan fina,
nin os cristais con lúa
alumean con ese brillo.
As súas coxas escapábanseme
como peixes sorprendidos,
a metade cheos de lume
a metade cheos de frío.
Aquela noite corrín
o mellor dos camiños,
montado en poldra de nácara
sen bridas e sen estribos.
Non quero dicir, por home,
as cousas que ela me dixo.
A luz do entendemento
faime ser moi comedido.
Sucia de bicos e area,
eu leveina do río.
Co aire batíanse
as espadas dos lirios.
Porteime como quen son.
Como un xitano lexítimo.
Regaleille un costureiro
grande de raso pallizo,
e non quixen namorarme
porque tendo marido
díxome que era rapaza
cando a levaba ao río.
Federico García Lorca.
Ningún comentario:
Publicar un comentario