Martes emotivo. Aínda que ti non o saibas.

 

 

 

Poema

 

 Como a luz dun soño,
que non raia no mundo pero existe,
así vivín eu
iluminando
esa parte de ti que non coñeces,
a vida que levaches xunto aos meus pensamentos.

E aínda que ti non o saibas, eu vinte
cruzar a porta sen dicir que non,
pedirme un cinceiro, esculcar os libros,
responder o desexo dos meus beizos
cos teus beizos de whisky,
seguir os meus pasos ata o dormitorio.

Tamén falamos
na cama, sen présa, moitas tardes
esta cama de amor que non coñeces,
a mesma que queda
fría canto marchas.

Aínda que ti non o saibas, inventeite comigo,
fixemos mil proxectos, paseamos
por todas as cidades que che gustan,
lembramos cancións, eliximos renuncias,
aprendendo os dous a convivir
entre a realidade e o pensamento.

 

Espiada á sombra do teu horario
ou na noite dun bar pola miña sorpresa.

Así vivín eu,
como a luz do soño
que non lembras cando espertas.

                                     Luís García Montero.

 

 

Canción.

Aínda que ti non o saibas
inventei o teu nome,

drogueime con promesas
e durmín nos coches.
Aínda que ti non o entendas
nunca escribo o remite no sobre
por non deixar as miñas pegadas.

Aínda que ti non o saibas
deiteime ás túas costas
e a miña cama quéixase
fría cando marchas.
Blindei a miña porta
e ao chegar a mañá
non me dei nin conta
de que xa nunca estabas.

Aínda que ti non o saibas
diciámonos tanto,
coas mans tan cheas,
cada día máis fracos.
Inventamos mareas,
tripulabamos barcos
e acendía con bicos
o mar dos teus beizos.
                              

                                            Quique González.

 

   https://youtu.be/o6OULHNV3js?si=swV4B4afZ5bUDlTV