Camiñei cinco lúas máis, crin morrer.
Calquera ser pódese arrastrar, seguir como un réptil.
Non sei como cheguei a un lugar, onde ninguén podería atoparme.
Calquera ser pódese arrastrar, seguir como un réptil.
Non sei como cheguei a un lugar, onde ninguén podería atoparme.
Crin a salvo ata que ao fin, tiven que preguntarme
e se ninguén me atopa xamais, sentirei soidade.
e se ninguén me atopa xamais, sentirei soidade.
O rumor da súa loucura, desde o meu oculto recuncho.
Sen mostrar que é a tenrura
O noso don.
Non era o único por alí
Sen mostrar que é a tenrura
O noso don.
Non era o único por alí
que se achaba ben escondido.
Comezamos polas noites a saír
E ao fin fixémolo ao sol.
Así foi como te atopei
Comezamos polas noites a saír
E ao fin fixémolo ao sol.
Así foi como te atopei
pequeno corpo precioso e vello.
Agora é nunca, dixeches, e eu repliqueiche
nunca está tan, tan lonxe.
Con vida nunca me collerán
obrigáchesme a xurar.
Vin brotar o teu sangue escuro
e unha dúbida arrasoume.
En verdade é a tenrura
En verdade é a tenrura
o noso don.
É ou non?
Na loita, como no amor, vívense a paixón.
E veste inmortal e é brutal a dor
Pero o corpo sécase e tócache lidar
Na loita, como no amor, vívense a paixón.
E veste inmortal e é brutal a dor
Pero o corpo sécase e tócache lidar
coa sangue e o don.
É o sangue ou o don.
Non hai vitoria que sexa final,
É o sangue ou o don.
Non hai vitoria que sexa final,
nin derrota total.
Chegará con man dura
Chegará con man dura
e perderán a ocasión de entender
que é a tenrura o noso don.
que é a tenrura o noso don.
É o don
o noso don.
https://youtu.be/PShaoIASpTk?si=HSuzZVumr37HKgTZ
