Tamén necesitaba saber que demo me pasou ese día, non esquecía a data. Recoñezo que foi un día moi denso ... O martes comecei a tararear unha canción, máis ben, un poema dentro de unha canción. "Palabras para Julia" na versión de Ismael Serrano, (cantas versións do poema de Goytisolo); ben, estiven cantándoa percorrendo imaxes do pasado, como dedicándolla. E tal interpretación doíame.
".............................................
Entonces siempre acuerdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti
como ahora pienso.
...............................................
Tal foi o meu erro que para mitigar, ou canalizar, tal desastre, recorrín a miña parte canalla, ao apoio Sabinero. Buscaba unha frase axeitada as necesidades do corazón e a procura da conciencia.
E apareceu a canción que suxería unha despedida.
"Hace demasiados meses
que mis payasadas no provocan tus
ganas de reir.
......................"
E non era o que buscaba nin necesitaba.
Pero xurdiu do meu repertorio máis interno algo que non definía nada, pero que me doía.
"..............................................
Y la vida siguió
como siguen las cosas que no
tienen mucho sentido.
..............................
E ao final chegou Aute, sempre disposto a socorrerme. Decidido a escribir algo para min, algo que sabía que me ía a gustar. Co seu cigarro, (por el, non me importaría volver a lear un cigarro), no seu debuxado papel, e garabateou o seguinte:
".............................................................................
Estaba yo, ¿te acuerdas?, contándote estas cosas
junto a la puerta del Museo del Prado.
Un hombre se acercaba, muy amable nos dijo:
junto a la puerta del Museo del Prado.
Un hombre se acercaba, muy amable nos dijo:
Está prohibido que estén aquí sentados.
..............................
É de supoñer que para expresar coa semellante exactitude a situación que vivíamos, necesariamente, tivo que vernos.
