Afíxenme a vivir coas preguntas ....
Con gratitude, afíxenme tamén a vivir
con todo aquilo que me axuda.
E con resignación tamén me afixen
a sentir a dor como compañeira,
penso que incluso fixemos boas migas.
Afíxenme a querer en metade da incerteza ....
Afíxenme incluso,
que a incerteza sexa a dor no camiño ....
Afíxenme a que a meta non exista
xa que non tivemos unha saída en común ....
Afíxenme a túa compañía no treito de hoxe,
ausente ás veces, demasiadas;
camiñando sen lazarillo ...
Afágome á paciencia que dá razón á espera ...
Incluso o regreso dá sentido á túa partida ...
Mesmo me afixen a quedarme durmido,
sabendo que o que soño durmido
ten a realidade do desexado ...
E ti,
conseguiches afacerte a pensar que o vento que enreda o teu pelo
é a miña man acariñándoo ...?
E afíxenme a vivir coas preguntas.
