Unha das preguntas máis habituais que nos facemos é, ¿por que canto mellor persoa crees ser, peor te trata a vida?
Hai unha frase moi bonita que di o seguinte:
— A vida dálle as súas peores batallas aos seus mellores guerreiros.
Moitas veces pensamos que por ser boa persoa ou por obrar ben, por querer o ben da xente, a vida non ten dereito a golpearnos; e iso non é así. Debemos estar preparados, xa que a vida golpearanos sen piedade, e con forza en moitos momentos. Pero por ser boa persoa ou por facer o ben á xente, que é o que todos deberiamos facer, iso non lle quita á vida o dereito e o deber de golpearnos nalgún momento. Porque nos golpes, desgraciadamente, sempre hai unha aprendizaxe moito máis profunda. Ás veces nos golpes e nesa dor hai máis aprendizaxe que na felicidade.
Ás veces enfadámonos coa vida cando nos golpea e iso provoca que entremos nun pozo profundo e moi desesperanzador; crendo erroneamente que por considerarnos boas persoas non merecemos eses golpes. Unha das aprendizaxes máis bonitas que che regala a vida é que ese pozo si ten fondo, e descubriralo cando consigas saír del. O que pasa é que nese horrible tránsito, bucle ou turbación; a vida dáche só o que necesitas nese momento. E iso que ti necesitas é escoitarte a ti mesmo, porque nas paredes dese pozo, dentro dese atronador silencio, podes escoitar o eco dos teus propios pensamentos. E unha cousa é certa, se estás nese pozo é porque o necesitas. A vida nunca che vai dar máis do que poidas soportar e tampouco che dará algo que non necesites nese momento.
E a vida vai golpearnos, moito e duro, a todos. E por ser boa persoa non te vai deixar sen os golpes que poderás aguantar.
Un día o avó e o seu neto estaban na súa casa, este preguntoulle ao avó:
— ¿Por que sempre se fai máis dano ás mellores persoas?
E o avó respondeulle:
— Cando entras nun xardín, que flor arrincas primeiro?.
