Sábado emotivo. Poema 20.

 

    Podo escribir os versos máis tristes esta noite.

    Escribir, por exemplo: «A noite está estrelada,
    e treman, azuis, os astros, de lonxe».

    O vento da noite vira no ceo e canta.

    Podo escribir os versos máis tristes esta noite.
    Eu quíxena, e ás veces ela tamén me quixo.

    Nas noites como esta tívena entre os meus brazos.
    Biqueina tantas veces baixo o ceo infinito.

    Ela quíxome, ás veces eu tamén a quería.
    Como non amar os seus grandes ollos fixos.

    Podo escribir os versos máis tristes esta noite.
    Pensar que non a teño. Sentir que a perdín.

    Oír a noite inmensa, máis inmensa sen ela.
    E o verso cae á alma como ao pasto a rosada.

    Que importa que o meu amor non puidese gardala.
    A noite está estrelada e ela non está comigo.

    Iso é todo. De lonxe alguén canta. De lonxe
    a miña alma non se contenta con perdela.

    Como para achegala a miña mirada a busca.
    O meu corazón a busca, e ela non está comigo.

    A mesma noite que fai branquear os mesmos árbores.
    Nós, os de entón, xa non somos os mesmos.

    Xa non a quero, é certo, pero canto a quixen.
    A miña voz buscaba o vento para tocar o seu oído.

    Doutro. Será doutro. Como antes dos meus bicos.
    A súa voz, o seu corpo claro. Os seus ollos infinitos.

    Xa non a quero, é certo, pero talvez quéroa.
    É tan curto o amor, e é tan longo o esquecemento.

    Porque en noites como esta tívena entre os meus brazos,
    a miña alma non se contenta con perdela.

    Aínda que este sexa a última dor que ela me causa,
    e estes sexan os últimos versos que eu lle escribo.

 

                                                                        

                                                                                                      Pablo Neruda.

 

   https://youtu.be/LYv7rDGHW5Q?si=OjXF2VEd3aORQXEw