Luns emotivo. Os amantes de Ávila.

 

 

Xa non se atoparán os teus ollos cos meus ollos
O teu bicos debuxado no cristal.
Como poderei vivir sen ver os teus beizos vermellos
Por que me debería afacer.
A casa onde habitas é tan fría
Que se xean os invernos
As horas e os días como espiñas
Van cravándose nos ósos.

Xa nunca apoiarás a túa fronte aquí no meu ombreiro
Fáiseme tarde, teño que estudar
O sol aínda non se pon, espera só un pouco,
Non teño chave e pechan o portal
No alto unha pomba vai chorando
Como bágoas de neve
O tren da estación como unha sombra
Deslízase, dan as nove.

Non quero afacerme
Nin sequera a camiñar
Non quero afacerme
Nin á pena que me dá
O aire cortábase
Cos bicos que me dabas
Foi testemuña a muralla
Cos teus libros como almofada.

Se un día nos separamos xura que ti nunca
Poderás querer con tanta intensidade
Rumiando as palabras todo se me nubra
A angustia non me deixa respirar
Colgado dunha aciñeira amenceu
Mirábanse fronte a fronte
A risa ao verse xuntos que lles deu
Todo en Ávila estremecese.

 Xa non se atoparán os teus ollos cos meus ollos.