Luns emotivo. O pasado de agora ou o presente de onte.

   Alí estaba sentado observando o absurdo, vendo pasar as présas dos demais, mirando a frialdade dos edificios que, no seu interior, encerra as caladas e diversas historias das xentes. Tanta xente acompañando á súa soidade. 

   O Mestre, estaba a observarme frío e impasible ... e sucio. E alí continuaría ao marcharme. 

   Por raro que pareza o parque estaba baleiro, estrañamente baleiro; só un paxaro veu disposto a interesarse por min ... e marchouse voando. E podía facelo, supoño que o seu amor estaba nalgunha rama daquelas árbores, tamén cun verde triste e opaco. 

   Eu non quería voar. Pesábame tanto o corazón que os pés se me afundían no chan. O amor estrañado durante anos estaba alí dentro, encerrado nas paredes marróns; tamén el nalgún momento acompañaba á súa soidade. 

   Cada un, por se sós, non lograrían levantar o voo, non eran capaces nin de imaxinalo. Pero xuntos, sabían que podían voar ....