Espertei de súpeto, asustado e inquieto, todo estaba escuro, moi escuro, se cadra a escuridade acentuábase co medo. Custoume recoñecer que era a
miña cama e querendo entender, vin de esguello que o reloxo marcaba as cinco menos oito;
pode que fóra a madrugada seguira o seu camiño, como adoitaba cada noite.
Facía nada, apenas un intre,
estabas alí comigo, abrazándote e de súpeto ... quedaches sen respirar,
afogábaste. Separeime para mirarte e, froito dun estalido de vida, vin
con total nitidez os teus ollos mirándome e empezando o novo e
compasado ritmo do teu peito ao respirar.
Espertei de súpeto, e xa non te atopei.
Ningún comentario:
Publicar un comentario