Andan por aí, co seu atrevido medo,
portando os seus cincuenta e tantos anos,
lindas, lidas, viaxadas, sensibles.
Ollo con elas.
Veñen de pechar unha porta con decisión,
pero sen esquecer.
Amaron, construíron, pariron, cumpriron.
Amaron o seu home, deron alas as súas crías
e agora, desentumeceron as súas:
¡aí estaban!:
intactas, brillantes, soberbias,
maxestosas, listas para o voo:
non xa as de un hornero,
si as de unha gaivota, soberana e curiosa.
Saben da vida
e da túa fame
porque co seu corpo souberon sacialas.
Expertas na estupidez
e os seus matices:
recoñecéronse inmersas
nela hasta o estupor
e aguantaron moitas ata a dor;
Saberán distinguila, non o dubides.
Versadas en economía,
aplícana no xesto,
no andar e na súa precisa sensualidade.
Ollo coas súas cadeiras sabias:
xa se estiraron e contraeron,
estremecéronse e axitáronse.
Saben do amor, en todos os seus cores,
dende o vermello resplandor ao triste gris.
As súas pernas fortes arrastran aínda raíces.
Prontas a sentir,
van con unha vella cantiga nos beizos,
fonda intensidade na mirada
e delicada seguridade no sorriso.
Pero, si esta advertencia é tardía,
e descobres que non podes deixar de pensar nela,
enton, ten coidade de agora en máis,
non te equivoques, non te arruínes:
non lle envíes unha mensaxe de texto,
mellor convídalle un café con tempo;
non recorras ao email,
preferirán sen dúbida un poema nun pano de mesa.
Non lle fagas promesas,
non lle vendas imaxe,
mellor mostra a túa autenticidade más desposuída.
Non caias,
por encher,
en aparvado ruído vacuo,
deixa que respire un silencio en común.
Veñen de queimar as naves
e cambiar comodidade indolente por risco vital.
Avanzan por un camiño incerto, pero elixido.
Na súa carteira, fotos, un perfume e algunhas bágoas.
Na súa mirada, unha decisión…
Ollo con elas…
talvez, se tes sorte, hai unha no teu camiño.
Jorge E. Cinto.
P.D_ Traducido ao galego por Manuel Rivas Cortiñas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario