Luns emotivo. Cousas da soidade.

 

De que cor a pintarías se tiveses que poñerlle unha cor?
Creo que non a pintaría.
Non me atrevería a entristecer tanto unha cor,
a quitarlle ata o último alento da súa enerxía vital.
A soidade é un voitre
que voa en círculos sobre a nosa cabeza. Alto.
Lonxe. Ao principio non a vemos...
Mentres estamos en movemento, non se atreve a achegarse,
pero en canto baixamos os brazos
e nos quedamos quietos un instante…zas!..,
baixa en picada, arremete contra os nosos pensamentos,

picotéaos, arríncaos, tíraos a un costado…
E quen quererá achegarse a nós,
no medio dun vertedoiro de preguntas rotas,
de palabras asfixiadas, de recordos gravemente feridos?

A soidade é enganosa.

Parece, cando non a coñecemos ben,
un paraíso de tranquilos aires,
un sereno lugar no que podemos repousar
deixando de lado a mochila das ansiedades e o cansazo…
Ah…que apracible silencio…
Ah…que oportunidade especial para poñer en orde as ideas.
Para esclarecernos.
Para mergullar no noso interior buscando a alma…
Pero non…
É unha trampa.
A noite ocupa todo; borra as roseiras, mata os paxaros perdidos;
métese nas pupilas ata deixarnos cegos;
métese nas físgoas de imaxes e voces.
Non nos deixa nada. Nin soños. Nin forzas. Nin ganas.
A garganta non quere dar o berro para pedir axuda.
Os brazos non se despegan do corpo, laxos…
A soidade sácanos as caricias das mans.
Déixanos pouco aire,
para que apareza esa sensación de opresión no peito.
Nun primeiro momento…ata parece cómoda.
Que cómodo estar sós.
Que cómodo non ter que dar conta dos nosos actos.
Que cómodo non ter que compartir, nin pedir,
nin ter en conta a alguén máis.
Que cómodo non preguntar e que non nos pregunten.
Non ter horarios.
Non ter que acordarse se lle gusta ou non lle gusta…
Parécenos que a soidade é sinónimo de liberdade.
Ata que tratamos de prender a luz, e non hai luz.
Acender un fósforo, e non prende…
Esperamos a chegada da mañá,
pero pasan as horas e as horas…e a mañá non chega.
A mañá é un resplandor alá, máis aló, moito máis aló…
apenas se albisca…
algo levemente mais claro que a noite interminable.
A soidade atrapounos.
Cremos nas súas mentiras.
Metémonos no seu xardín invisible.
Ninguén nos oe. Ninguén nos ve.
É tan fácil para os outros non oírnos, non vernos!
É tan fácil para os demais darnos por desaparecidos,
tachar os nosos nomes das súas axendas,
sacarnos da lista de invitados,
correr a cadeira para estar máis cómodos
ocupando un pedazo do noso lugar…

Imos.
Non te resignes.
Non te durmas.
Non cedas o teu espazo.
A soidade non é invencible, é maligna e fráxil,
a luz cáusalle espanto
e vólvese cinzas cando a outra man aférrase á túa man,
ese lóstrego de calor a mata. Imos. Móvete.
Hai que correr e traspasar a porta, entrar, dicir:
xa cheguei!!…
E alguén camiñará cara a vos, estenderache os brazos,
refuxiáraste neles e empezarás a falar de calquera cousa,
falar, falar, varrer os silencios,
tomar o que che dan,
darte e aprender que vivir é unha batalla contra a soidade.

E podemos vencela.

Porque, aínda que ninguén responda cando dicimos “xa cheguei”…
podemos inventarnos unha resposta,
traela do pasado…
Ou empezar a buscala....

 

POLDY BIRD