Luns emotivo. Sen tempo final.

 

 

Só os homes bos viven todo un día. 

 

Nacen pola mañá,  

serenos ante o sol que se levanta;

erguido desde a alma, 

cos pés máis abaixo que os zapatos;

coa cara tranquila; 

coa mente educada a pensar 

que é o camiño;

que silencio é mellor.

¿Cal é o berro? ¿Cando dicir non quero?.
¿Cando aceptar o inaudito?.
Por que chorar de risa e rir nun pranto. 

¿Por que?.

 

Só os homes bos viven todo un día. 

 

Só os homes bos agardan un instante;  

escoitan a verdade do que está en fronte, 

comparan a súa verdade coas verdades 

de cada humanidade que fai que exista.

 

Só os homes bos teñen présa 

en sinalar o rumbo á vertente,

para que cada sede sexa apagada 

coa auga de todos os bautismos.

 

Só os homes bos poñen 

a súa fe encima das pedras,

para que o mundo vexa e saiba que a fe 

sempre é cúspide e ponte nos abismos.

 

Só os homes bos ignoran que o son,

cantan cando o silencio aparva no cerebro 

e cando na primavera rebenta o corazón da semente, 

e o son culto das flores e o pole lanza a súa dozura de vida, 

só os homes bos en silencio poñen en cada flor un sorriso. 

Só o home que é bo desvélase 

por ser mellor que el mesmo cada día  

sen comparar o bo dos outros nin permitirse o luxo de ser guía. 

 

Só os homes bos son bos homes.

 

O pan do home bo é diferente 

por ser igual ao pan do que o nega,

aínda que o pan xeneroso oferente 

non saiba quen o cospe e quen o rega. 

Se puidese atoparte no camiño 

e preguntarche simplemente ¿como che vai?, ¿es feliz?. 

Se puidese ver o teu rostro tal cal fóra, 

sen o parvo ocultamento que os homes ofrecemos como alivio

a quen por nós se desvelan. 

 

Se puidese seguir o teu paso pola senda do tempo, 

alentando a túa marcha, vixiando o teu anhelo, 

recollendo da un os minutos de vida  

que sen darte conta quedarán detrás de ti  

como flores cerradas, perfumando outro mundo. 

 

Se puidese dicirlle ao eterno futuro nunha tarxetiña: 

Recoméndoche ao meu fillo, non o trates moi duro. 

Non lle regales nada

pero dálle o apuro de ser un home bo, 

de ser nobre e seguro. 

Se podes darlle enxeño, 

que sexa claro, non escuro,

prefiro que sexa escravo 

antes que sexa verdugo. 

E unha soa palabra ao final do seu curso.

Deus en todas as horas da súa vida e o seu mundo,

e por Deus rógocho, non o trates moi duro.

 

José Larralde.

 

 

https://youtu.be/G0IpDB7htNE 

 

 

 

(Traducido ao galego por min).