Luns emotivo. Afíxenme a ...

 

Afíxenme a vivir coas preguntas ....

 

 Con gratitude, afíxenme tamén a vivir

 con todo aquilo que me axuda.

E con resignación tamén me afixen

a sentir a dor como compañeira,

penso que incluso fixemos boas migas.

 

Afíxenme a querer en metade da incerteza ....

 

   Afíxenme incluso,

que a incerteza sexa a dor no camiño ....

 

   Afíxenme a que a meta non exista

 xa que non tivemos unha saída en común ....

 

   Afíxenme a túa compañía no treito de hoxe,

 ausente ás veces, demasiadas; 

camiñando sen lazarillo ...

   Afágome á paciencia que dá razón á espera ...
   Incluso o regreso dá sentido á túa partida ...

   Mesmo me afixen a quedarme durmido,

sabendo que o que soño durmido

ten a realidade do desexado ...

 

E ti,

 conseguiches afacerte a pensar que o vento que enreda o teu pelo

 é a miña man acariñándoo ...?

 

E afíxenme a vivir coas preguntas.