Era xa primavera e ao lugar onde quería
ir, quedaba lonxe. Aínda que ese camiño xa se percorrera noutras
ocasións e tamén, ese viaxe se fixera noutros tempos; desta vez en
nada se asemellaba as outras viaxes. Quizais tiña un certo parecido
a aquela primeira vez, no agosto de ese ano.
Nese ano esa viaxe
facíase con incerteza, ilusión e moita xuventude na mochila.
Recordaba con certa nostalxia que
non fora difícil convencer a seus pais para que lle deixaran ir a ese
campo de traballo, incluso pode que pensaran que lle viría moi ben
estar dúas semanas fora da casa, noutra cultura e noutro xeito de
vida, con outra xente e outra fala. Sabían que podían confiar nela;
con dezasete anos, xa apuntaba no desenrolo individual e
independente, cousa que a caracterizou a posteriori. Descoñecía que
esa viaxe a ía condicionar para sempre, toda a súa vida.
Coñecera un rapaz do lugar co que
comezara unha relación, a cal se baseaba na condicionada
adolescencia. Esa adolescencia que ten os principios na mirada e no
silencio dos ollos e no acercamento tenue e sutil, nas verbas
inconexas. Non se decataron que tamén na adolescencia o tempo
quizais corre tan descontrolado como na vellez.
Os dous sabían que non ían ter a
posibilidade de mañá e quizais por iso decidiron vivir aqueles
derradeiros días con tanta inxenuidade como intensidade. Sen
razoalo sequera, sabían que xuntos tiñan moitas gañas de descubrir
as tarefas de querer e tamén as de sentir, pode que grazas a iso e
a súa infinita capacidade de dar, e protexidos pola sempre aliada
noite, foron capaces de imaxinarse toqueando encoiros, e conseguiron
espertarse vestidos. A claridade do día e unha intempestiva presenza
trouxéronos o día de non ter, erroneamente, mañá.
No regreso a súa vida na cidade,
non lle resultara nada doado despegarse do lugar, das xentes e do
rapaz, quizais pagara un alto prezo en sentimentos; os recordos e morriña por aquel rapaz sempre regalaban algunha bágoa, suspiros
e un enfermizo silencio... ata hoxe.
Agora decatábase ata
onde aquela viaxe a condicionara tanto, e tamén o silencio.
As condicionadas circunstancias da
vida fixeron que certo día aparecera de novo aquel rapaz e, outra
vez, volvera a condicionala, e outra vez, tamén para ben. Agora as
súas vidas estaban carentes de inxenuidade, e tamén carentes dunha
felicidade que se busca e non se atopa. Ela, pode que sen querer,
decatouse que tiña temor e o mesmo tempo estaba leda. Tamén as novas emocións facían
tremer o seu corpo e a súa conciencia, facíanlle experimentar unhas
sensacións tan inimigas unhas das outras, que a madurez do seu corpo
quedaba sen folgos. E estaba contenta, … ou namorada. Agora sabía que
tivera tantas ausencias como tantos recordos.
Entre as dúas viaxes transcorreran estudos, familia e descendencia; tamén unha
responsabilidade laboral acorde co empeño posto para conseguilo. E
tamén unha ficticia tranquilidade que estaba condicionada pola
traicionera causualidad da vida.
Era consciente de todo
o que ía xurdindo o seu redor, pero o que máis lle gustaba era a
sensación da realidade. Analizando o acontecido aquela mañá,
decatouse que a auga que a acariciaba, tamén lle facilitaba a limpeza, tamén
espiritual, e a mudanza do seu corpo. Viaxaba para un esperado
encontro con resultado descoñecido... pero tiña algo seguro, ía
onde habita o esquecemento e o recordo.
A Casa da Nieves, no Barral.
